तुझे गरम ओठ ओठावर टेकलेस तेव्हा

नारायण सुर्वे. एक विद्रोही, बंडखोर कवी. ते आणि त्यांच्या कवितांवर एक सुंदर माहितीपट बनलेला आहे. माहितीपट ग्रेटच. त्यात किशोर कदम सारख्या कवी मनाच्या अभिनेत्यानी साकारलेली नारायणाची व्यक्तिरेखाही तितकीच सरस. माहितीपटामध्ये ही कविता ऐकलेल्याच आठवत नाही. माहितीपटाचा विषय ही थोडासा गिरणी कामगारांच्या लढ्याचे रंग दाखवणारा असाच होता. त्यामुळे कदाचित ही कविता त्यात समाविष्ट करता आली नसावी.

नक्षत्रांचे देणे कार्यक्रमाचे यु ट्ब वर व्हीडीओ पाहत असताना त्यात नारायण ची ही कविता चंद्रकांत काळेंनी सुरेख सादर केलेली. दिवसभर डोक्यात कविता फिरत होती. त्याच दिवशी रात्री गुरु भेटला. गप्पा मारताना ह्या कवितेची याद आली. कवितांचा विषय निघाला. आणि अनायसे त्याच्याकडे असलेल्या कवितेच्या पुस्तकांमध्ये ही कविता असलेल्याचं कळालं. पुस्तकच ठेउन घेतलं. रात्रीत जवळपास अख्खं पुस्तक फस्त केल वाचून. पुस्तकातल्या इतर कविताही ग्रेट आहेत. पण सुर्वेंची सत्य भारीच. कवितेंच नाव – सत्य.

एवढं साधं सोप्प सत्य कवितेत मांडता येऊ शकतं याच कौतुक वाटतंय. नेहमीच वाटत राहिल. कविता संग्रही असावी म्हणून खाली कॉपी पेश्ट...

तुझे गरम ओठ ओठावर टेकलेस तेव्हा,

तेव्हाही रात्र अशीच होती, घुमी

पलीकडे खडखडणारे कारखाने

खोल्याखोल्यांतुन अंथरले बिछाने

मुल्लाचा अखेरचा अल्लासाठी गजर

काटे ओलांडीत चालले प्रहर

भावंडांसह कानोडा जवळ केला आईने

धुमसत, बिछान्यासह फुटपाथ गाठली बापाने

तुझे गरम ओठ – खडीसाखर होत गेले तेव्हा

तेव्हाही रात्र अशीच होती ओढाळ

खपत होतो घरासाठीच...

विसावत होतो शीण तुझ्या काठावर

तुझ्या खांद्यावर

तटतटलीस उरीपोटी

तनु मोहरली गोमटी

एक कौतुक धडपडत आले, घर भरले

हादरली चाळ टाळांनी, खेळेवाल्यांनी

वाकलीस खणानारळांनी

तुझे गरम ओठ अधिकच पेटत गेले तेव्हा

तेव्हाही अशीच एक रात्र आली नकार घेऊन

पंखाखाली बसलीस चार पिले ठेवून

कोनाडा हळहळला कळवळला

नारायणा – गदगदला

शिंक्यावरची भाकर घे – पुटपुटला

उद्यापासून तिलाही काम बघ बाबा

गांगरलो भोवंडूव स्थीर झालो

तिच्या ओठांवर ओठ टेकवून

बिछान्यासह बाहेर पडलो त्या रात्री

तिचे ओठ अधिकच रसाळ वाटले.. अधिकच